Ο ….γερόλυκος. Έτσι φωνάζουν όλοι τον Γκρέμη Μωυσιάδη!!! Πέμπτη φορά που πάει σε Παραολυμπιακούς αγώνες. Η πρώτη ήταν στο «Αθήνα 2004» Ανατριχίλα.. Συγκίνηση…
«Το πιο εντυπωσιακό και πιο ανατριχιαστικό . δεν περιγράφεται γιατί ήταν στην πατρίδα σου και όταν μπαίναμε στο στάδιο που φώναζαν «Ελλάς, Ελλάς» δεν περιγράφετε με λόγια , είχε σηκωθεί η τρίχα από την συγκίνηση, και σαν χώρα είχαμε να δείξουμε πολλά πράγματα όπως και στη Ολυμπιάδα του 2008 στο Πεκίνο είχαν να δείξουν και αυτοί κάτι, οι άλλες ολυμπιάδες ήταν αλλιώς , μιλώντας για τη έναρξη των αγώνων. 2004 Αθήνα 2008 Πεκίνο 2012 Λονδίνο και 2016 Ρίο.»
«Μόνο που έμπαινες στο στάδιο ήταν άλλη φάση , από όλες τις ολυμπιάδες θυμάμαι το 2004 και λίγο το 2008. Το 2004 δεν ξεχνιέται. Έχω 4 χρυσά από το Ευρωπαικό, είχα κάνει ρεκόρ στη Μόσχα, τέταρτη θέση στην Αθήνα 2004. Στη παγκόσμια κατάταξη 4-5.»
Αυτή είναι διαφορετική Παραολυμπιάδα
«Το Τόκιο χωρίς κόσμο με το covid και ψυχολογικά για όλους τους αθλητές είναι πολύ δύσκολο γενικά όλο το κλίμα είναι δύσκολο αφού να φανταστείς μέχρι τελευταία στιγμή σκεφτόμουν ότι μπορεί να μην γίνει ., γιατί χάθηκαν προπονήσεις πολλοί αθλητές δεν ήταν έτοιμοι και γενικά το covid ήταν περίεργο .»
Οι συχνοί τραυματισμοί τον έχουν επηρεάσει…
«Έχω πρόβλημά στα χέρια από όλα αυτά τα 20 χρόνια αλλά βρήκα τη λύση. Ήμουνα τυχερός στη Τυφλίδα είχα πάει και καταχώρησα την θέση μου 100% και στο Ντουμπάι στους αγώνες ήμουν άτυχος γιατί έπαθα ουρολοίμωξη έχασε πολύ έδαφος και δεν αγωνίστηκα και στην προετοιμασία στην Καβάλα έπαθα πάλι ουρολοίμωξη. Σε τρεις μήνες μέσα έχω πάθει τρείς φορές και έχω πάρει πολύ αντιβίωση και τώρα προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου. Ο στόχος ήτανε πριν πάθω όλα αυτά να βρεθώ κάπου στην τετράδα ένω τώρα στόχος είναι να παλέψουμε να μπούμε στην οκτάδα.»
Το Εθνόσημο τον κέρδισε …..
«Την άρση την ξεκίνησα το 2000. Είχα πάει στον Ανατολίτη Δημήτρη , παλιό αθλητή στην άρση βαρών, τώρα εγώ είμαι ο παλιός, να κάνω στίβο. Όταν πήγα εκεί μου λέει ο παλιός προπονητής που είχα, ξάπλωσε λίγο στον πάγκο και τα πρώτα κιλά που σήκωσα ήταν ογδόντα, και μου για εδώ είσαι. Παλαιότερα έπαιζα μπάσκετ με αμαξίδιο και το όνειρό μου ήταν να παίξω στην Εθνική ομάδα να φορέσω το εθνόσημο. Γιατί πιστεύω ότι το όνειρο κάθε αθλητής είναι να φορέσει το εθνόσημο. Είναι μεγάλη τιμή.»
Ο Δημήτρης Ιωαννίδης είναι το Α και το Ω….
«Έτσι ξεκίνησα την άρση βαρών και στη πορεία ήμουνα τυχερός που βρέθηκε στο δρόμο μου ο Δημήτρης Ιωαννίδης, και ήταν τυχερό και το άθλημα γιατί είναι πολύ επίπονο και δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ. Πρέπει να είσαι τρελός για να κάνεις αυτό το άθλημα και πρέπει να το αγαπάς πολύ. Ο Δημήτρης Ιωαννίδης είναι η ψυχή της Άρσης. Όλη η Άρση είμαστε οικογένεια πολύ δεμένοι μεταξύ μας Συζητάμε γιατί δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα»
Η Άρση τον κέρδισε από το μπάσκετ…
«Ήμουν τυχερός που δεν μπήκα στη Εθνική ομάδα μπάσκετ γιατί δεν θα είχα καταφέρει αυτά που κατάφερα στην άρση βαρών. Το 2001 μα είχα πάρει από το μπάσκετ και μου είπαν ότι είμαι στην Εθνική ομάδα για Ιταλία, και τους είπα αργήσατε γιατί είμαι ήδη στην Εθνική της άρσης.»
Όταν σταματήσει…
«Κόλλησα με την Άρση. Είμαι 20 χρόνια στο άθλημα. Όλα λέω θα σταματήσω και όλο και συνεχίζω, Όπως είπε ο γιατρός. Γερόλυκος. Ό γιατρός, ο Τερζής. Όταν κάποιος κάνει πρωταθλητισμό είναι πολύ δύσκολο να σταματήσει. Πρέπει να το δουλέψεις πάρα πολύ στο μυαλό σου για να μην σου κακοφανεί. Θα θελα πάρα πολύ για να μείνω στο χώρο να βρώ κάποια παιδιά για να τα γυμνάσω.»
Για την WADA είναι ένα μήνυμα…
«Πρέπει κάτι να γίνει και με το αντιντόπιγκ κοντρόλ. Εμένα έχουν έρθει 4 φορές. Όπως γίνεται στη χώρα μας. Μακάρι να γίνει και σε άλλες χώρες γιατί είναι άδικο να έρχεται ένας άλλος αθλητής που είναι με φάρμακο και να σε κερδίζει ενώ εσύ είσαι καθαρός. Εύχομαι η WADA να βρει ένα τρόπο και να πηγαίνει στα σπίτια τους.»
